'Jezelf bloot geven' Hup onderbroek uit en tadaa! Maar het is zoveel meer..

Ik verlang naar je huid.. jou aan te raken en je zachtheid te voelen. Met mijn ogen dicht kan ik de kneedbaarheid van je lichaam nog voelen tussen mijn vingers. Ik zou je oneindige vele sproeten willen tellen, één voor één.

Je ogen vol tranen,

Misschien ken je het (helaas) wel; geliefden die ernstig ziek worden beseffen dat ze nog maar "even" te leven hebben en dan alles er uit willen halen.. Veel meer focussen op wat ze wíllen doen dan wat er gedaan moet worden. Het is hun leven, hun hart die spreekt "leef jouw leven'. Niemand is zoals jij, je bent uniek gemaakt. Waarom zou je niet volledig de ruimte nemen om te ZIJN?Als puber intrigeerde het mij en deed ik parfum opspuiten op een "gewone" dag of trok ik mijn allermooiste jurk aan. Heerlijk! Want ja; ik leefde nu! Maar naarmate ik ouder werd verloor ik die glans-vrijheid. Zonde! Toen ik mama geworden was en wij remigreerden naar Nederland vlogen de verantwoordelijkheden op mij af, denk maar niet dat ik dacht aan wat ik wilde doen. Och ja, ik dacht er wel aan, huilde er zelfs (vanbinnen) om. Maar ik wist niet te ontsnappen aan de verantwoordelijkheden die op mij afvlogen. Van buiten deed ik hard mijn best om te leven zoals het "moest". Met lekkende borsten deed ik een sollicitatiegesprek; werken-werken! Na het zien van mijn nat geworden shirt zat ik huilend bij manlief in de auto; waar zijn we mee bezig?Inmiddels zijn we jaren, ervaringen verder en hebben we helaas (opnieuw) geliefden verloren. Ik heb altijd bewonderd hoe ze er mee omgingen maar ook wat ze gingen doen. De ene at gezond, de ander bleef zolang mogelijk in zijn moestuintje wroeten, maar een ieder deed zijn ding. Ze namen meer tijd met geliefden, deden dingen die ze het liefste deden. Genoten op een andere manier meer bewust van het leven.Ik merk dat dit de afgelopen weken dieper in mijn kern resoneert dan ik ooit heb ervaren. Waarom steek ik energie in taken waar mijn hart niet van klopt? Geloof me; ik ben nog steeds verantwoordelijk voor onze kinderen of een schone toiletpot. Maar weet je: ik ben er anders naar gaan kijken. Dit is mijn leven, mijn ziel die spreekt, mijn hart die klopt bij taken waar ik kan ZIJN. Het is mij meer waard geworden dat ik mijn leven Leef en dit aan mijn kinderen deel of geef.En dan komt die schone toiletpot er vanzelf ook wel. ;-)Tijd is kostbaar- we leven maar 1 keer- wat doe je met die van jou?

Daar lig je nog steeds, vanmorgen kwam ik je ook al tegen na mijn rondje door het bos. Ik stap op je af en vraag hoe het gaat. Argwanend kijk je me aan, je herkent mij- ons. We lopen vaker een rondje. Een gelukkig gezin- in jouw ogen. Je herkent iets van jouw liefde - vroeger..Je vertelt je verhaal: een eigen bedrijf, gelukkig getrouwd, plots weduwnaar geworden, omgaan met verdriet, het verlies van ook je bedrijf en dan op straat. Buiten gezet omdat er geen geld meer was, familie- vrienden- die niet weten ‘om te gaan met’ en zelf worstel je ook.. ‘wat nu?’ Deze plek in het bos waar mensen tijdens werk hun lunchpauze inademen, waar buurtbewoners honden uitlaten en wij ons geliefde rondje lopen, vind jij jouw veiligheid, rust en tijd om te rouwen- zoals je het zelf omschrijft. Stappen nemen ‘de wereld weer in’ liggen ergens in de toekomst.

We wonen in een land met ‘vrijheid van meningsuiting’ Is ‘vrij van mening’ dan ook ‘vrij van spreken’ of beter gezegd ‘vrij van aanspreken?’..Ik tik haar op de schouder net voordat ik de supermarkt in wil lopen. ‘Mevrouw, mag ik..’ Verder kom ik niet. Ze draait zich snel om, een krachtige blik ligt in haar ogen. ‘Ik ben geen vrouw, ik ben Trans. Eigenlijk wil ik helemaal niet als meneer of mevrouw aangesproken worden.’ zegt ze duidelijk. Mijn hart begint harder te kloppen ‘Excuus, ik begrijp je, maar ik kan aan de achterkant niet zien hoe ik je anders had kunnen aanspreken’ zeg ik vrij vlot terwijl m’n wangen wel rood worden van deze onverwachtse confrontatie.De blik in z’n ogen wordt zachter. De vrouw-man knikt. Een zucht ontglipt m’n lippen..Ik vraag me af.. hoe ver gaan we?! Straks durven we elkaar niet meer aan te spreken, bang om een ander onbedoeld te kwetsen of een klap te krijgen. Terwijl je het helemaal niet zo bedoeld. Ik heb respect voor ieders geaardheid, cultuur of achtergrond. Maar wat mag eigenlijk nu wel- niet? Ik ben het kwijt en zal ongetwijfeld nog vaker deze ‘misstap’ maken.. Hopelijk komt er een goed gesprek uit voort.Ik duw m’n winkelwagentje de supermarkt in. Waar de negerzoenen een naamsverandering zijn ondergaan maar waar de jodenkoeken nog wel in de schappen liggen… 🤷🏽‍♀️

Terwijl ik jou knuffel en welterusten wens hoor ik buiten gegil. Sirenes klinken steeds harder. De warmte die ik hier voel verdwijnt als de raam open gaat.. De kilte buiten is niet alleen in de wind te voelen.. Nu ik hier zo ‘veilig’, warm met jullie lig realiseer ik me hoeveel andere mensen ook graag die warmte, die luxe van een deken zouden willen ontvangen. Sommige hebben dit altijd al gemist, vroeger als kind, of is het ze nu plotseling ontnomen door oorlog, geweld, ziekte.. Een deken, een knuffel, even een aai over je bol. Het gefluister in je oor ‘slaap lekker lieverd’..Ik zou willen dat ik ze kon verpakken als kadootjes, het raam dan opnieuw open doen en die kilte verstillen met warmte en licht ❤️Die net als de regen van nu, zo neer dwalen naar beneden. Door hun kleding heen hun ziel verwarmen.. en ze kunnen horen in hun oor ‘slaap lekker lieverd’

'ik snap niet dat mensen nog bezig zijn met het verleden, hup gewoon doorgaan'.. Een opmerking die je misschien ook wel eens hebt gehoord.Ik zie het verleden en 'hup doorgaan' in één autoruit weerspiegeld.. 🚖In de auto hebben we een groot voorruit, omdat het belangrijk is om vóór uit te kijken, te zien wat er op je pad komt. Maar een klein deel, daar in het midden van die voorruit, hangt een achteruitkijkspiegel. Het beslaat misschien 5% van het oppervlak, maar het is wél aanwezig. We leren tijdens auto lessen hoe belangrijk het is om af en toe in je achteruitkijkspiegel te kijken. En dat is net als het leven; ja we gaan vóór uit maar het verleden hangt er als een weerspiegeling in. Af en toe kijk je in die spiegel en zie je met één oogopslag of het verleden je niet onverwachts inhaalt, hoe je op een situatie zou kunnen reageren of voel je even 'hoe het was'.. En dan flitsen je ogen weer naar de voorruit omdat daar de weg is waar je heen wilt.En de zij spiegels? Ze laten zien wie er naast je zijn, of jij ze inhaalt, naast ze blijft rijden, invoegt op de weg die zij rijden.. (of andersom).. Het laat zien dat we met anderen zijn en iedereen rijd zijn weg, op zijn tempo, op zijn snelheid, met in iedere voorruit een weerspiegeling van het verleden mee de toekomst in.Ja je mag 'hup doorgaan', maar kijk af en toe die spiegel in en besef wat 'was' dat je dit mee draagt de toekomst in. Om je hierin kracht te geven wil ik je zeggen: de voorruit is zoveel groter dan het spiegeltje van het verleden.. ❤️

Verlangen naar iets wat niet van mij is..

Blijkbaar droeg ik het nog met me mee.Als een donkere last- zo zwart als de aarde. Een dikke steen in mijn lijf. Verdriet en pijn, het was onzichtbaar geworden omdat ik er niet meer naar keek. Het wilde vergeten. Maar het was verwrongen in mijn lijf. Ik droeg het mee. Nu was het daar: zichtbaar. Ik keek ernaar maar ondanks de zwaarte van het verdriet wilde ik het blijven mee dragen. Wat als ik het zou loslaten? Gaan de mooie herinneringen dan ook verloren? Ik was bang.. Als ik loslaat, laat ik jou dan los? Ben ik je dan voorgoed kwijt?Maar nee, de ballon bood uitkomst. De goede herinneringen even in de ballon plaatsen om de ballast te laten verdwijnen. Die hoef ik niet meer mee te dragen. Het verdriet, het gemis, de pijn van het lange verzwijgen of niet mogen praten over jou verdween in de aarde.. Ik voelde het als een steen langs mijn lijf de grond in zakken. Ik ademde. Tranen drupten mee de grond in. Daar ging mijn zwijg’plicht’. ‘BAM ’ de grond in.Ik pakte de ballon- zoog de mooie herinneringen terug mijn lijf in. Zonder die last. Ik adem, ik zucht. Ik ben vrij. Vrij met jou. Vrij om te mogen praten, te vertellen over jou. Een herinnering van lang geleden maar nog zo aanwezig in mijn dagelijkse zijn. Dankjewel voor wie je was ❤️

Daar zitten we dan als ouders op de tribune. De eerste voetbaltraining van het seizoen is een feit. Zoonlief was mega blij. Ook het enthousiasme bij de ouders is weer dik aanwezig 😁De trainer vertelt ons dat er minder trainers zijn dit jaar en dat ze meer hulp nodig hebben van ouders. Ook is er een hulpvraag uitgegaan naar de Senioren vertelt de trainer. Ik vraag me af ‘zijn die oudjes op het veld wel een goed idee?’ In mijn ooghoek zie ik de jongeren van 18-20+ het veld opkomen. Ik bedenk me een tip en loop op hem af.‘Kun je niet beter die jongelui vragen als extra trainers ipv de Senioren?’ Ik knik met mijn hoofd richting het jonge testosteron gehalte. De blik in de ogen van de trainer verandert ‘dát zijn de Senioren.’ Mijn mond valt open.. met een weerwoord van ‘maar bij Senioren denk ik aan grijze haren?!’ reageer ik snel. De trainer houdt zijn hoofd schuin ‘je bedoelt deze kleur?’ Terwijl hij met zijn vinger wijst naar zijn (grijze 🫣) haar.. Het schaamrood klimt langs m’n kaken op.. ‘uh ja die kleur bedoel ik’ floep ik er nog mompelend uit..‘Bij voetbal hebben we eigen termen.’ antwoordt de trainer rustig.Tja dat heb ik nu geleerd.. 😊Ik en voetbal.. het trainen zal ik nog maar even anderen overlaten..

..’Denk je nog vaak aan haar?’ Manlief kijkt me aan. De gekregen tekening van dochterlief ligt tussen ons in. Vandaag zijn we 12 jaar getrouwd en zij veraste ons met tekeningen. Op de eerste staan drie afbeeldingen. Ik voel de tranen opkomen en weet niet wat me meer raakt. De liefdevolle vraag van Manlief of de tekening van dochterlief die haar ongeboren zus had mee getekend. Ik kijk hem aan ‘soms, vanmorgen zeker’. Hij glimlacht en pakt m’n hand. We kijken elkaar diep aan en weten genoeg. Tranen vermengen zich met liefde.Dat eerste zieltje wat jaren geleden even om het hoekje kwam gluren maar al snel weer vertrok, heeft ons geraakt. Gepakt bij ons Zijn. Door haar vertrek verdwenen de ongeschreven regels mbt geboorte ons leven weer uit. We durfden het avontuur te pakken en hebben uiteindelijk twee prachtige leventjes mogen ontvangen in het bijzondere Roemenië. En daar was hun ongeboren zus een leidraad in..Ik knijp manlief z’n hand die mij nog steeds liefdevol vast houdt. ‘Dankjewel’ fluister ik bijna onhoorbaar. ‘Dank dat je dit vraagt en benoemd.’ 🌟❤️