Blijkbaar droeg ik het nog met me mee.
Als een donkere last- zo zwart als de aarde. Een dikke steen in mijn lijf. Verdriet en pijn, het was onzichtbaar geworden omdat ik er niet meer naar keek. Het wilde vergeten. Maar het was verwrongen in mijn lijf. Ik droeg het mee. Nu was het daar: zichtbaar. Ik keek ernaar maar ondanks de zwaarte van het verdriet wilde ik het blijven mee dragen. Wat als ik het zou loslaten? Gaan de mooie herinneringen dan ook verloren? Ik was bang.. Als ik loslaat, laat ik jou dan los? Ben ik je dan voorgoed kwijt?
Maar nee, de ballon bood uitkomst. De goede herinneringen even in de ballon plaatsen om de ballast te laten verdwijnen. Die hoef ik niet meer mee te dragen. Het verdriet, het gemis, de pijn van het lange verzwijgen of niet mogen praten over jou verdween in de aarde.. Ik voelde het als een steen langs mijn lijf de grond in zakken. Ik ademde. Tranen drupten mee de grond in. Daar ging mijn zwijg’plicht’. ‘BAM ’ de grond in.
Ik pakte de ballon- zoog de mooie herinneringen terug mijn lijf in. Zonder die last. Ik adem, ik zucht. Ik ben vrij. Vrij met jou. Vrij om te mogen praten, te vertellen over jou. Een herinnering van lang geleden maar nog zo aanwezig in mijn dagelijkse zijn. Dankjewel voor wie je was ❤️