-----

Nog even en dan is het 'officieel' Lente.. Voel je de kriebels al? Vandaag schijnt de zon, ik heb geskatet met mijn dochter, pijl en boog geschoten met mijn zoon en nu klim ik even in de pen. 

... museum zou zijn van jou, wat zou je daar dan in kunnen vinden?

Schrijven is voor mij een uitlaatklep, delen wat er speelt, mijmeringen op papier- als reflectie van mijn ziel. Al lang wil ik een boek op de planken zetten (uitgeven) maar eerlijk is eerlijk, elke keer als het er van komt, haak ik op het laatste moment af- wordt ik stil. Wat wil ik eigenlijk zeggen met mijn verhalen, wat wil ik eigenlijk delen? Ik vind mijn verhalen nodig en fijn, tegelijk vraag ik me dan af wáárom ze nodig zouden zijn.. De prenten verhalen gaan over dieren, inclusiviteit, leven met een beperking maar waarmee je nog gewoon de dingen wél kunt. Het net een beetje anders denken.. voor mij zo 'logisch'.. Toch blijken die verhalen wel nodig te zijn. Zijn we dan echt zo egoïstisch, in ons eigen leven bezig, oordelen over een arm meer of minder? Denken we beperkt ipv in mogelijkheden? Mijn jarenlange ervaring in de gehandicaptenzorg heeft mij prachtige inzichten gegeven, van kinderen tot aan volwassenen die hun leven léven. Ik denk dat de mensen met twee armen, twee benen en hun eigen zicht soms beperkter door het leven gaan dan anderen. Hoe vaak wordt er wel niet gezegd, verteld, dat we méér zijn dan ons lichaam? Zelfs binnen religies wordt dit verteld, we zouden boven ons zelf kunnen uitstijgen- vliegen én weer terug kunnen komen. Iemand in een rolstoel kan dat maar iemand met twee benen op de grond ook. Onze mind is groter dan ons lichaam..Goed nu ben ik weer aan het kletsen geslagen, mijmeringen over het wel/niet uitgeven van mijn verhalen.. Misschien voelt een boek wel zo klein, zo.. ..tsja ik weet het eigenlijk niet. Het liefst zou ik een boek willen maken dat als je hem openslaat er meteen twee lieve armen uitkomen. Jou beetpakken, omhelzen of even door elkaar schudt, nét naar wat je nodig hebt. Een boek die jou ziet, een boek die je verteld dat het leven goed is, ondanks alle prut.. Een boek die je uitnodigt om groter te zijn, zachter en warmer. Een boek die je troost en knuffelt.. Een boek met een stukje reflectie van mijn hart. Een spiegel.. van mijn hart tot die van jou.. Wie weet lukt het me, een boek voor jou.. Ik zal het delen als ik hem heb uitgegeven..Liefs van mij- Willemijn

Afgelopen dagen genoot ik van mn dochter. Hoe ze flink papa ging helpen met klussen, tegen hem aan kroop op de bank, z'n steun nodig had met huiswerk maken enz. Het was genieten! En.. ik keek ook met  een traan vanbinnen. Want ik vroeg mij af 'hoe zou het zijn geweest als ik op die leeftijd nog kon knuffelen met mn vader'?

De Stilte van de nacht trekt als een deken over mij heen. De kou doet mijn lichaam rillen. De intensiteit van het donker maakt me alert..

Ik liep vanmorgen door het bos en voelde de bomen roepen. Eenmaal mijn hand op de bast gelegd voelde ik de verbinding met het hele bos ..en nog veel dieper...

Bestaan er woorden voor 'geen woorden'..?

'Wat zijn jullie mooi!' is het eerste wat ik denk bij het zien van jullie foto's. Wauw! Wat een knappe zussen en mijn broer als vader. Ik voel liefde, warmte en een traan.. Jullie prachtige lach spat er van af. Zoals we samen weten: je kunt goed lachen als je ook echt verdriet hebt gekend. Ik mis jullie.. maar voel ook dankbaarheid. Jullie hebben elkaar en wat zijn jullie mooi. Ik zie een stukje van mezelf in die lach terug. Dát stralen. Wat bijzonder hoe veerkrachtig we zijn geworden. Ik hoop dat we elkaar nog gaan tegenkomen. Waar en wanneer dan ook 🌟 En ik jullie flink kan knuffelen om te zeggen dat mijn liefde voor jullie als mens onvoorwaardelijk is en altijd zal blijven bestaan.. 

De haven, een plek van bedrijvigheid.

Ik heb het verlangen om het te delen, omdat ik het bij veel mensen hoor en zie. Gewicht wat mee gedragen wordt maar niet bij hun past. Sommige (h)erkennen het en anderen drukken het weer weg. 'Nee ik moet echt aan een dieet' of.. 'Nee ik heb een ziekte..'

Het huis...