Afgelopen dagen genoot ik van mn dochter. Hoe ze flink papa ging helpen met klussen, tegen hem aan kroop op de bank, z'n steun nodig had met huiswerk maken enz. Het was genieten! En.. ik keek ook met  een traan vanbinnen. Want ik vroeg mij af 'hoe zou het zijn geweest als ik op die leeftijd nog kon knuffelen met mn vader'?

De Stilte van de nacht trekt als een deken over mij heen. De kou doet mijn lichaam rillen. De intensiteit van het donker maakt me alert..

Ik liep vanmorgen door het bos en voelde de bomen roepen. Eenmaal mijn hand op de bast gelegd voelde ik de verbinding met het hele bos ..en nog veel dieper...

Bestaan er woorden voor 'geen woorden'..?

'Wat zijn jullie mooi!' is het eerste wat ik denk bij het zien van jullie foto's. Wauw! Wat een knappe zussen en mijn broer als vader. Ik voel liefde, warmte en een traan.. Jullie prachtige lach spat er van af. Zoals we samen weten: je kunt goed lachen als je ook echt verdriet hebt gekend. Ik mis jullie.. maar voel ook dankbaarheid. Jullie hebben elkaar en wat zijn jullie mooi. Ik zie een stukje van mezelf in die lach terug. Dát stralen. Wat bijzonder hoe veerkrachtig we zijn geworden. Ik hoop dat we elkaar nog gaan tegenkomen. Waar en wanneer dan ook 🌟 En ik jullie flink kan knuffelen om te zeggen dat mijn liefde voor jullie als mens onvoorwaardelijk is en altijd zal blijven bestaan.. 

De haven, een plek van bedrijvigheid.

Ik heb het verlangen om het te delen, omdat ik het bij veel mensen hoor en zie. Gewicht wat mee gedragen wordt maar niet bij hun past. Sommige (h)erkennen het en anderen drukken het weer weg. 'Nee ik moet echt aan een dieet' of.. 'Nee ik heb een ziekte..'

Het huis...

'Jezelf bloot geven' Hup onderbroek uit en tadaa! Maar het is zoveel meer..

Ik verlang naar je huid.. jou aan te raken en je zachtheid te voelen. Met mijn ogen dicht kan ik de kneedbaarheid van je lichaam nog voelen tussen mijn vingers. Ik zou je oneindige vele sproeten willen tellen, één voor één.

Je ogen vol tranen,

Misschien ken je het (helaas) wel; geliefden die ernstig ziek worden beseffen dat ze nog maar "even" te leven hebben en dan alles er uit willen halen.. Veel meer focussen op wat ze wíllen doen dan wat er gedaan moet worden. Het is hun leven, hun hart die spreekt "leef jouw leven'. Niemand is zoals jij, je bent uniek gemaakt. Waarom zou je niet volledig de ruimte nemen om te ZIJN?Als puber intrigeerde het mij en deed ik parfum opspuiten op een "gewone" dag of trok ik mijn allermooiste jurk aan. Heerlijk! Want ja; ik leefde nu! Maar naarmate ik ouder werd verloor ik die glans-vrijheid. Zonde! Toen ik mama geworden was en wij remigreerden naar Nederland vlogen de verantwoordelijkheden op mij af, denk maar niet dat ik dacht aan wat ik wilde doen. Och ja, ik dacht er wel aan, huilde er zelfs (vanbinnen) om. Maar ik wist niet te ontsnappen aan de verantwoordelijkheden die op mij afvlogen. Van buiten deed ik hard mijn best om te leven zoals het "moest". Met lekkende borsten deed ik een sollicitatiegesprek; werken-werken! Na het zien van mijn nat geworden shirt zat ik huilend bij manlief in de auto; waar zijn we mee bezig?Inmiddels zijn we jaren, ervaringen verder en hebben we helaas (opnieuw) geliefden verloren. Ik heb altijd bewonderd hoe ze er mee omgingen maar ook wat ze gingen doen. De ene at gezond, de ander bleef zolang mogelijk in zijn moestuintje wroeten, maar een ieder deed zijn ding. Ze namen meer tijd met geliefden, deden dingen die ze het liefste deden. Genoten op een andere manier meer bewust van het leven.Ik merk dat dit de afgelopen weken dieper in mijn kern resoneert dan ik ooit heb ervaren. Waarom steek ik energie in taken waar mijn hart niet van klopt? Geloof me; ik ben nog steeds verantwoordelijk voor onze kinderen of een schone toiletpot. Maar weet je: ik ben er anders naar gaan kijken. Dit is mijn leven, mijn ziel die spreekt, mijn hart die klopt bij taken waar ik kan ZIJN. Het is mij meer waard geworden dat ik mijn leven Leef en dit aan mijn kinderen deel of geef.En dan komt die schone toiletpot er vanzelf ook wel. ;-)Tijd is kostbaar- we leven maar 1 keer- wat doe je met die van jou?