-----
Ik zou willen dat ik de woorden had die dingen kon beschrijven die je niet kan zien. Maar ondanks alle woorden en vele verhalen zeggen we soms meer met de dingen die we niet willen zeggen. Soms doen woorden tekort, we willen niet altijd alles vertellen. Laatst hoorde ik het iemand zeggen 'ik wil er niet meer over praten, toen was toen' en daarmee was al veel gezegd. In die woorden is al zoveel verstopt en tegelijk weer zichtbaar. We hóéven niet alles te weten van een ander. We hoeven niet altijd overal woorden voor te hebben. Soms is in stilte zitten voldoende. Meehuilen naast de ander. Mee lachen. Gewoon zijn. We hoeven niet álles te begrijpen, niet álles te weten, niet álles te doen. We zijn met elkaar. En zelfs zonder de juiste taal kunnen we elkaar toch verstaan. Zonder alles begrijpen kan er wel bewondering of verwonderen bestaan. Zonder alles zelf te kunnen, lukt het wél met elkaar. Ik gebruik nu allemaal woorden om iets te vertellen wat we niet altijd zien.
Net als mycelium; een netwerk van groei, taal, begrip en verwondering onder de grond. Hebben wij dat ook. Ons ziel is zóveel meer. We hoeven er met ons verstand niet bij te kunnen, een ander vanuit ons hoofd te begrijpen. Ons (on)zichtbare licht netwerk, ons menselijke mycelium kan het wél en daar hoeven we geen woorden voor te hebben...
-----