Afgelopen dagen genoot ik van mn dochter. Hoe ze flink papa ging helpen met klussen, tegen hem aan kroop op de bank, z'n steun nodig had met huiswerk maken enz. Het was genieten! En.. ik keek ook met een traan vanbinnen. Want ik vroeg mij af 'hoe zou het zijn geweest als ik op die leeftijd nog kon knuffelen met mn vader'?
Hij was al niet meer in mijn leven zo vlak voor mn tiende verjaardag.
Rouwen.. mensen vergeten vaak dat gemis iets is wat blijft. Dat het er gewoon mag zijn. En het is oké. Het is oke dat hij er niet meer is en het is oke dat ik af en toe nog een traantje moet laten of mij afvraag 'hoe het was als'
En het is geweldig, intens genieten om te zien hoe mijn dochter contact heeft met háár papa.
Rouw hoort erbij en misschien is gemis, soms wel een cadeautje om vol te genieten van wat er wél is..