De Stilte van de nacht trekt als een deken over mij heen. De kou doet mijn lichaam rillen. De intensiteit van het donker maakt me alert..
Eigenlijk is het helemaal niet stil. Zo dichtbij de kou en het donker doet het mijn zintuigen vergroten. Ik hoor de wind gevangen worden door de bomen, de Uil zijn klank, muizen ritselen en takken die kraken. De meeste mensen liggen in bed en hier zit ik; buiten, gewikkeld in een deken bij de zitkuil. Mn voeten met sloffen gehuld in klompen. Ik kon niet slapen, gedachteroerselen hielden mij wakker en het werd saai.. Saai in bed. De liefdevolle ademhalingen van m'n gezin deed me glimlachen. Langzaam sloop ik de kamer uit, naar beneden langs poezen die gekruld in hun mandje lagen.. Hier zit ik dan, warm en koud tegelijk. Als ik naar boven kijk zie ik eindeloos veel sterren.. Ik voel me klein en groots tegelijk. Is dat wat ware stilte en donkerte doet? Ik bedenk me dat de langste donkere dagen nog in aantocht zijn. Nog langer en dieper die deken van de natuur mogen ervaren. Want hier zo buiten voelt die heel krachtig en fijn. Dieren hebben nu meer zicht, ik zie geen ene plant maar voel wél van alles. Het is díe tinteling die mijn hart verwarmt.