Ik heb het verlangen om het te delen, omdat ik het bij veel mensen hoor en zie. Gewicht wat mee gedragen wordt maar niet bij hun past. Sommige (h)erkennen het en anderen drukken het weer weg. 'Nee ik moet echt aan een dieet' of.. 'Nee ik heb een ziekte..'
Hiermee bedoel ik neer te zetten dat dit niet voor iedereen geld. Sommigen hebben wel degelijk een erfelijke aanleg, ziekte, stofje o.i.d. waardoor het gewicht meer omvang bevat dan dat men wenste.
Maar eerlijk is eerlijk.. soms dragen we aan de buitenkant gewicht mee met wat er vanbinnen met ons gebeurt.
Denk aan een traumatische gebeurtenis, je adem letterlijk moeten inhouden om te overleven in een onverwachtse situatie, het verlies van een geliefde dierbare.. Is dan het gewicht wel van jou?
Is het gewicht wel werkelijk lijflijk gewicht of is het emotioneel verlies, emotioneel opgeslagen boosheid, verdriet..? Heb je er wel eens naar kunnen kijken? Waarom ik het schrijf is omdat ik je aan het voelen wil zetten.. Omdat ik vrienden heb die werkelijk na een traumatische gebeurtenis lijflijk gewicht zijn gaan vasthouden. Exact na .. dátgeen.. wat hun overkomen was.
Toen laatst een vriendin huilend tegenover me zat 'ik ben kilo's aangekomen Willemijn, sinds ik gescheiden ben.' Las ik haar het verhaaltje voor wat ik eerder voor anderen schreef.
Hierbij ook voor jou omdat ik je toewens een kijkje te nemen in wat je verloren bent.. En als je loslaat, tijd neemt voor rouw in welke vorm dan ook.. je het gewicht mag loslaten en je eigen lijf/huis/omhulling weer zelf kan voelen
----------------------------------------------------------------------
'Het gewicht dat ik draag is niet van mij
het gewicht dat ik draag is geboren in tijden
van verlies..
Het moment waar ik fysiek een stukje van jou verloor
ben ik hard gaan vasthouden.
Ik wilde jou niet kwijt..
En met het moment dat jij ging, verloor ik een stukje zelfzorg
Ik moest door, huilen ging wel maar stilstaan niet.
Het deed zo een pijn.
De overlevingsdrang was groot,
de stevigheid die ik daar heb neergezet
is te zien in de kracht van mn ogen
en op mijn huid.
Die stevigheid, dát gewicht; het verlies van jou, het verlies van een stukje zelf,
mag ik loslaten.
Het verschuilen achter overleven.
Het verschuilen achter mijn omhulsel.
Ik dank het gewicht dat ik kon blijven staan,
mij kon verhullen in ogenlijke kracht.
En kon overleven tot nu..
Nu ga ik leven- zonder die 'over'..
Zonder het over-leven, zonder het over- gewicht.
Ik keer naar binnen,
omarm het verdriet, het gemis, de pijn van jou die een onderdeel zal blijven..
maar het gewicht geef ik terug,
terug aan de aarde,
terug aan het moment waarop mijn leven zó plots veranderde
Het gewicht dat ik droeg.. was verdriet
-----------------------------------------------------------------------------