..’Denk je nog vaak aan haar?’ Manlief kijkt me aan. De gekregen tekening van dochterlief ligt tussen ons in. Vandaag zijn we 12 jaar getrouwd en zij veraste ons met tekeningen. Op de eerste staan drie afbeeldingen. Ik voel de tranen opkomen en weet niet wat me meer raakt. De liefdevolle vraag van Manlief of de tekening van dochterlief die haar ongeboren zus had mee getekend. Ik kijk hem aan ‘soms, vanmorgen zeker’. Hij glimlacht en pakt m’n hand. We kijken elkaar diep aan en weten genoeg. Tranen vermengen zich met liefde.
Dat eerste zieltje wat jaren geleden even om het hoekje kwam gluren maar al snel weer vertrok, heeft ons geraakt. Gepakt bij ons Zijn. Door haar vertrek verdwenen de ongeschreven regels mbt geboorte ons leven weer uit. We durfden het avontuur te pakken en hebben uiteindelijk twee prachtige leventjes mogen ontvangen in het bijzondere Roemenië. En daar was hun ongeboren zus een leidraad in..
Ik knijp manlief z’n hand die mij nog steeds liefdevol vast houdt. ‘Dankjewel’ fluister ik bijna onhoorbaar. ‘Dank dat je dit vraagt en benoemd.’ 🌟❤️