Ik liep afgelopen week door het bos met de kinderen. Ik zag de bomen, de prachtige 'schubbige' bast en bedacht me dat wij niet zoveel verschillen van de boom. Een prachtig symbool van leven, groeien en ouder worden.
Net als de boom worden wij als een klein zaadje geboren, door voeding groeien we omhoog. Met de gebeurtenissen om ons heen krijgen we barstjes, schubben. Het leven is zichtbaar in onze buitenste huid, rimpels, littekens..We creëren (onbewust) een dikke buitenlaag om ons weerbaar te maken tegen storm en regen. Maar weet je dat er onder die barsten, die dikke buitenlaag nog steeds de schone stam zit? Een eigen unieke mooie kern die gewoon door blijft groeien. Ondanks de dingen die we mee maken gaan we door, groeien we naar de zon. De tijd doet helen. En op een gegeven moment is daar die dag; je laat je bast los. Je buitenste laag valt op de grond. Weerbaarheid is niet meer nodig, want wat we vanbinnen het liefste willen laten zien is onze kern. Dus op die dag dat we besluiten los te laten, de schubben laten vallen komt onze kern weer tevoorschijn. En dan loop je dus net als ik, door het bos en zie je die unieke mooie stammen. Schoon, gegroeid naar de zon, met stukken bast op de grond. Je schild valt van je af en het enige wat wij nog zien is jouw mooie kern. Jouw stam, jouw nalatenschap voor de natuur. Die we kunnen bewonderen, aanschouwen en die we voor altijd zullen herinneren. We zullen jouw stam, jouw kern tot ons nemen, volledig, tot het als voeding in de bodem is opgenomen. Als rijke bodem voor de volgende generatie, voor het volgende zaadje, voor de volgende boom..