Schrijven is voor mij een ‘uitlaatklep’. Alsof ik de woorden die ik in mij draag volledig durf te vertellen tegen het witte papier. Zonder rekening te houden met.. Gewoon vertellen, zeggen wat ik denk, zeggen wat ik weet & zie.
Zoals een vriendin laatst tegen mij zei: ‘de tekst die ik toen van je kreeg vond ik mooi. Nu jaren later begrijp ik werkelijk de betekenis van je tekst en is het iets wat leeft. De tekst is nu een houvast’
Ik was vroeger een klein eigenwijs meisje, met het hart op de tong. Gaandeweg in mijn leven wilden mensen niet altijd de woorden horen. ‘Te jong, te klein, dat kan je nog niet weten, hier praten we niet over, dat mag je niet zeggen, brutaal…’ Ik dank de mensen van toen.. want papier werd mijn klankbord en ook al doe ik nu vaker mijn mond weer open; het papier is een spiegel die alles aan kan. De ander kan het lezen, op zijn tijd en leest wat hij op dat moment nodig heeft als spiegel voor de ziel. De rest komt later of wordt lang bewaard..
Eerlijk is eerlijk; de boeken in je kast zijn een spiegel van periodes in je leven waar jij je ‘toen’ mee bezig hield. Sommigen gooi je gaandeweg de vuilnisbelt op of pak je weer uit de kast. Andere bewaar je als een schat omdat het ‘iets’ markeerde wat waardevol in je leven is geweest.
Ik verpak mijn woorden de afgelopen jaren ook steeds meer in verhaal en boek vorm. Zodat je op jouw tijd de woorden kan lezen die ik je graag wil vertellen ..❤️📖..