Daar lig je nog steeds, vanmorgen kwam ik je ook al tegen na mijn rondje door het bos. Ik stap op je af en vraag hoe het gaat. Argwanend kijk je me aan, je herkent mij- ons. We lopen vaker een rondje. Een gelukkig gezin- in jouw ogen. Je herkent iets van jouw liefde - vroeger..
Je vertelt je verhaal: een eigen bedrijf, gelukkig getrouwd, plots weduwnaar geworden, omgaan met verdriet, het verlies van ook je bedrijf en dan op straat. Buiten gezet omdat er geen geld meer was, familie- vrienden- die niet weten ‘om te gaan met’ en zelf worstel je ook.. ‘wat nu?’ Deze plek in het bos waar mensen tijdens werk hun lunchpauze inademen, waar buurtbewoners honden uitlaten en wij ons geliefde rondje lopen, vind jij jouw veiligheid, rust en tijd om te rouwen- zoals je het zelf omschrijft. Stappen nemen ‘de wereld weer in’ liggen ergens in de toekomst.
Nu moet je er niet aan denken.
Misschien is het goed om even verloren te zijn, om dan weer eigen levensvreugde te kunnen vinden. Want misschien ligt die levensvreugde wel gewoon in het verloren zijn...