"Mama ik vind het zo spannend.." "Weet je, ik ook" zeg ik zacht tegen dochterlief. Het is avond en we liggen samen in haar bed. Ze kijkt me aan, met een lichte glinstering van de net gevloeide tranen in haar blauwe ogen. Vanmorgen is ze wezen kijken op de nieuwe school waar ze na de zomervakantie naar toe zal gaan. Ze was zo dapper, ging vrolijk met mij mee en keek vol nieuwsgierigheid rond. Eenmaal op de school; waar ze kennis maakte met kindjes, juffen, speelgoed en de omgeving hield ze mij strak vast. Als het kon was ze zo mijn baarmoeder weer ingekropen, ik voelde de spanning in haar geklampte handjes om mijn been..
Wie had dat gedacht? Opnieuw een keuze maken voor een basisschool terwijl je kind nog in de school leeftijd zit? De meeste ouders, net zoals wij, kiezen een school rond de leeftijd dat je kind 3a 4 jaar is. Die school voldoet aan waar je staat als gezin, omdat je er zelf een fijne jeugd had of omdat het juist de dingen bied die je zelf tijdens je schooljaren hebt gemist. Maar wat als blijkt dat de meeste van deze dingen niet perse de behoeftes zijn van je eigen kind?
Daar kwamen wij zelf ook achter. Onze kinderen hebben eigen behoeftes, vragen om andere dingen dan wat school ze aanbood, etc. Na lang twijfelen, onderkennen, denken dat ze er wel over heen groeien, wachten en hopen hebben we nu toch echt de keuze gemaakt. Ze gaan na de zomer vakantie naar een andere school. Een school die (hopelijk) meer tegemoet komt in die behoeftes van leren, ontdekken en anders denken. Spannend! Want is het werkelijk wel de "goede" stap?
En dat is juist het cadeau wat ik heb geleerd deze periode. Er is geen goed of fout.. het is gewoon jouw weg volgen. Of in dit geval ook die van ons kind. Nog een groter cadeau wat ik inzag: kinderen zijn echt eigen individuen, karakters met eigen zielen. Wauw! Ik mag als mama hen begeleiden in die ontwikkeling, mee bewegen in hun behoeftes, bijsturen en mee op avontuur. Zij volgen mij/ons, ik volg hen.. goed-fout.. Gewoon lopen, zien wat er op je pad komt en wat er gebeurt.
Nu ligt dochterlief naast me en kijkt ze mij aan "jij ook spanning?" "Ja ik ook, ik vind het spannend omdat ik niet weet wat het ons brengt". We kijken elkaar aan.
Mijn hoofd tolt: "De ene school is niet beter als de ander, alles heeft voor-na delen, ik ben als mama bang om hierin "fouten" te maken, ik heb nog nooit zo een groot verantwoordelijkheidsgevoel ervaren als de afgelopen tijd, wie ben ik om te beslissen over jouw schooljeugd? Ja ik ben je mama, maar alsof ik dan alles (juist) weet? Man wat is dit spannennnndd!!!"
Ik knuffel haar stevig, haar nat geworden haren strijk ik naar achteren en fluister "het is een nieuw avontuur voor ons allemaal." Ze giechelt. "ja mam, dat is het zeker."
Ik zie de rust in haar ogen, het is oké, samen delen is goed.