Schat, ik snap echt niet dat onze dochter haar kleren zo achteloos neer gooit’. Zegt manlief mopperend terwijl hij de badkamer betreed. Ik grijns.. (lees: ik ben een vrolijke vroege vogel ;)) “Oh nee, begrijp jij dat niet? Kom maar eens mee’. Ik hoor een zucht, waarop ik lach “je voelt ‘m al aankomen?’
Triomfantelijk (ja, sorry echt) wijs ik naar de stapel kleren naast zíjn bed. ‘Misschien moet jíj er eerst mee beginnen?’ Oké oké..
(Her)kennen jullie dit? Mopperen op gedrag van je kind en dan vervolgens zelf of via iemand anders er achter komen dat je zelf net zó doet. Oeps! Zoals men zegt “kinderen zijn spiegels van je eigen ziel”. Bijzonder wat een verantwoordelijkheid!
Dit was dan nog een simpel voorbeeld van manlief vs dochter. De diepere lagen waarin ik “spiegeltje spiegeltje aan mijn hand” hoor of zie, raken mijn ziel. De gevoeligheden, frustraties als iets niet lukt.. En eerlijk? Het is confronterend maar ik ben er ook dankbaar voor, want hoe vaak ik ‘laat’ er achter kom dat ik over mijn eigen grenzen ben gegaan is ontelbaar inmiddels. Oké, Ik ben niet perfect en dat wil ik ook niet worden maar ik heb het wel zelf in de hand er iets mee te doen. Want ik zie gedragingen bij mijn eigen kind omdat ik er vanuit mezelf mee ‘worstel’.. Ik zie het bij hen, puur omdat ik vanuit mijn eigen zijn naar hen kijk.
‘Spiegeltje spiegeltje aan mijn hand… hoe kijk ik naar mezelf vanuit jouw kant?’